Bir kibrit atasım var...

Şu aralar eve , içindekilere , her ama her şeye bir kibrit atıp , dönüp arkamı gidesim var. “Vayyy bu kadar ciddi demek” demeyin. Birikim belki de ,hep aynı şeyleri , aynı şekilde düzenliyor olmaktan , üzerine ilaveler yapmaktan , her köşedeki fazlalıktan içime fenalıklar geldi. Yok , öyle fazlalık diyince sağda solda duran gereksiz dağınık eşyalardan bahsetmiyorum , aksine düzeni severim , düzenliyimdir . Ama hani vardır ya düzensizliğin bile bir düzeni vardır bazen , aynen böyle oluyor işte. Ayrıntıya baktığım zaman da, hepsini atasım geliyor . Yok yok yakasım...

Zaten uzun zamandır bende bir rahatlık hakim . Banane ne olursa olsun , boşver bu kez de dağınık olsun , biraz da tozlu olsun umurumda bile değil diyebiliyorum. İçimden hiç bir şekilde düzenlemek gelmiyor. Çünkü sonu yok , hep benden gideceğine vazgeçmeyi öğrendim galiba. Ay dağıldı , ay pislendi , ay şöyle , ay böyle demek , artık o kadar yoruyor ki . Ve hayatın sadece bundan ibaret olmadığını artık biliyorum . Bıraktım evet gerçekten bıraktım pek çok şeyi. Bu şekilde bir süre rahat ediyorum sonra sinirime iyice dokununca yeniden başlıyorum. Ama bu kezde birkaç gün paranoyak modunda gezip aman dikkat , yapma , etme diyerek geçiyor , sonra yeniden amannnn diyebiliyorum. Ohh kendimi bir güzel şikayet edip ortaya koydum . Acaba bu kibrit atmanın arkasında , yeni bir şeyler istiyor olabilir miyim ? Hiç kuşkum yok yakarım …