Bu sadece şahsıma ait bir durum mu bilmiyorum ama vesikalık fotoğraf çektirmeyi pek beceremiyorum. Yani hem çekene hem kendime işkence ediyorum. Doğal olmaktan uzaklaştığımı düşünüp , kasılmış yüz ifadeleri , zoraki gülümsemelerle verilen suratsız pozlar :) , ben olmaktan çıkmalar , bu da kim yaa demeler gibi gibi...Tamam biraz abarttığımı biliyorum ama beğendiğim fotoğrafların sayısı oldukça azdır...
Her neyse , ne zamandır nüfus cüzdanımı yenilemem gerekiyordu ve bu işi erteleyişimin tek sebebi de yeni bir fotoğrafımın olmayışıydı. Buna son vermek için paşa paşa gidip fotoğraf çektirmem gerektiğinden saçı başı düzeltip , böyle iyi mi , iyi diyerek geri giden adımlarla da olsa stüdyoya girdim. O muhteşem sandalyeyi stüdyonun tam ortasında gördüm ve işte ilk gerginlik başlamış oldu.
