Ota buna...

Dün akşam kafamı yastığa koyduğumda ilham filan gelmedi . ( Bir önceki yazının konusu) O nedenle gayet sıradan biraz can sıkıntılı , biraz hüzünlü , biraz ağlamaklı bir şekilde uykuya daldığımı hatırlıyorum. Zaten ayağımdaki sıkıntıya kafam çok takılıyor. Her üzerine bastığımda ya da teşebbüse geçtiğimde acısı beynime vuruyor "Amann canımmm bi lokmacık şey , sende amma büyüttün demeyin nolur " Yürümek işkence gibi geliyor ve çoğu kimsede ciddiye almıyor. Sanırım sıradan bir nasırmış gibi değerlendiriliyor."Bi sende mi var sanki , hıhhh benimde nasırımm var ki  " gibi gibi gibi...

 

Cesaretiniz varsa ve içiniz kaldırırsa Google' dan " Siğilli nasır"  neymiş bakın derim. O  görselleri görmeniz bile canınızı yeterince yakacak zaten...

 

Bazen eşime de kızıyorum. Her sabah uyanınca " Hala mı acıyor ? Geçmedi mi ? " diyince "Yoo geçtide ben rol yapıyorum. Acı çekme rolü çok eğlenceli de" diyerek sitem ediyorum. Keşke bir gecede uçup gitse ama dedim ya biraz zaman alacak. Zaten bugünde okulda felaket senaryoları yazıp çizdiler bana. Oldu mu gözler sulu sulu... "Eyvah" dedim  "rezil olacağım sakin ol özii..."

 

Eve geldim , bakımımı yaptım , tam dinleniyordum ki ağlama krizi geldi. Şu aralar biraz fazla sulugözüm sanırım. Ota buna ağlıyorum. Bu kibarcası :) Biraz sakinleşip arkadaşımı aramayı düşünüyordum ki telefon elimde çaldı."Yaa sen ne iyi bir insansınnn" diyerek ona ağladım. Ordan burdan konuşunca kafam dağıldı biraz güldük iyi geldi. Seviyorum böyle anları...Hakikaten iyi bir insan :)