Damarlarımdaki virüs....

Geçen gün farkettim de , 3 yıl olmuş bu oyunun hayatıma girişi. "Hayatıma girişi " diyorum çünkü gerçekten ailemin 4. bir üyesi gibi oldu. Geç keşfedilmiş bir mucize aslında. Keşke yıllar önce tanışabilme şansım olsaydı diye bazen üzülürüm. Şimdi ise oğlumun bu konuda şanslı olduğunu hissediyorum. Özellikle de çocukların zekâ gelişimi için çok önemliyken. Yine de hiç tanımamış olmaktansa , geç tanımış olmak bile çok güzel diyorum…

Zaman zaman kızıp taşları oradan oraya atmak istesem de , aşırı hırsıma yenik düşüp ağlasam da , tamam bitti artık oynamıyorum desem de , uzun süre aynı seviyede kalıp hiç bir gelişme gösteremesem de , kısa süreli düşüşler yaşayıp , durgunluk dönemine girsemde seviyorum ben bu oyunu. Çünkü bambaşka bir tutku ! Bunu sadece o elektriği alan anlar, yoksa ben ne kadar anlatsam boş . Yani ilk görüşte aşk gibi bir şey. Kanına girdiyse bir kez , ne yaparsan yap kurtulamazsın.

İşte bu yüzden damarlarımda dolaşan bir virüs gibi hissediyorum. Bu virüs , taşsız ve tahtasız da asla beslenmiyor. Uzun süre oynamasam , o tahtaya , o taşa dokunamasam , inanılmaz özlüyorum. Özellikle de cam taşları... Ancak orjinal beyaz taşlar midye kabuğundan , siyahlar da volkan taşından yapılırken , tahtasıda Japonya'da yetişen kaya ağacının kurutulmasıyla yapılıyor . İşlemesindeki sanatsa çok özel . Ama bu orjinal takımları görmek pek mümkün değil. Bizlerde cam ve plastik takımlarla idare ediyoruz.

Online oyunlar oynayarak hevesimi almaya çalışsam da , pek zevkli olduğu söylenemez. Zaten bu şekilde yeterince ciddiye almadığımı da itiraf edebilirim. Gruplarımın öldüğünü gördüğüm anda , oyuna gayet ciddiyetsiz devam ediyorum. Bu durumda da ödülüm , seviye kaybetmek oluyor. Seviyenin çok mu önemi var ? derseniz , aslında yok ama daha iyi olduğunu bildiğin bazı durumlarda yapmamam gereken hatayı önceden göremediğim için , gereksiz yere sinir katsayımı arttırıp , sert hareketlerle tuşlara basa basa oyundan çıkıyorum. Sanki suç bende değil. Hak ediyorum , ne diyeyim ...

Sonuç olarak , tahta üzerinde oynamak çok daha zevkli . Orada her şey daha net , konsantrasyon daha yüksek , daha ciddi oyunlar çıkartılabiliyor. Oyun sonrası yapılan yorumlarla , hatalar daha bir görülür olup , çeşitli olasılıklar üzerinde konuşulabiliyor. Hatta oynanmış bir oyunu yeniden dizmek bile mümkün . Yapılan hamleler hatırlanabiliyor. Çünkü her hamlenin amacı farklı . Bunların hepsi ayrı bir keyif.

Ama en önemlisi ,o taşı hissetmek , parmaklarımızın arasında tutup , tahtayla buluşma anındaki o sesi duymak. Taşı tutmanın bile özel bir şekli var. Merak ederseniz , izleyin derim ...


Hikaru no go 1
Yükleyen özii