Kocaman çocuklar olmuşuz ...

Aradan 30 yıl geçmiş , dile kolay tam 30 yıl...Ve bunca zaman hiç kimse birbirini görmemiş.Birkaç tesadüfi karşılaşma , hepsi o kadar ...

Yani kim kimdir , nedir , nerededir bilmeden yıllar geçmiş , gitmiş. Sonrasında iş ,  güç , yeni bir hayat , çoluk çocuk derken hayatın döngüsüne kapılmışız acısıyla tatlısıyla ...

Ama yine de dolaylı yollardan bağlantılar hep kalmış ki , tam olarak kaybetmemişiz izlerimizi. Okulun bahçesinde çığlık çığlığa koşan çocuklarken , şimdide içi içine sığmayan kocaman çocuklar olmuşuz. Yani değişen bir şey yok. Yine çığlıklar atıyoruz ama bu kez sevinç çığlıkları.

Aslında herşey siyah-beyaz bir fotoğrafla başladı. Aynı filmlerdeki gibi. 5. sınıfta çekilmiş bir fotoğraftı..." Ulaşabilir miydik acaba birbirimize ? " gibi bir düşünce gelmişti aklımıza. O an düşüncesi bile heyecan vermişti. Hem ulaşsak bile bir araya gelebilir miydik ? Uyum sağlayabilir miydik ? Denemek lazımdı. Ulaşabildiğim bir iki arkadaşıma ulaşarak ilk bağlantıyı sağlamış oldum. Sonra 3 kişi , 4 kişi, 5 kişi derken zincirleme olarak 12 kişiye ulaştık. Olur muydu olmaz mıydı , toplanabilir miydik , nasıl olurdu derken organizasyon yapıldı ve geriye sayım başladı.

Buluşma tarihi yaklaştıkça heyecanımızda artıyordu. Ama hepimizin kafasında , birbirimizden habersiz oluşan bir soru vardı " Acaba nasıl bir ortam olacaktı? " Sonuçta , 30 yıldır hiç görüşmemiş olmak hepimizi tedirgin ediyordu. Ama görünen manzara çok farklıydı. Bütün soru işaretleri boşunaydı. Çünkü , o kadar sıcak ve o kadar keyifli bir ortam olmuştu ki , sanki yıllardır görüşüyormuşuz gibi samimiyetimizden ve özellikle de çocukluğumuzdan hiçbir şey kaybetmediğimizi gördük. Belkide çocuk olmak istemiştik hepimiz. Bol kahkahaların atıldığı , komik anıların su yüzüne çıktığı bir gece olmuştu. Onun platonik aşkı varmış , bu onu seviyormuş , o iftira  yüzünden yediği sopayı unutamıyormuş , öğretmen ona kızmış , bunu cezalandırmış , o okuldan kaçmış , müdür kulağını çekmiş , o kızın birini öpmüş , o kızların eteklerini açıp açıp kaçmış , o bundan korkuyormuş , o herkesi dövüyormuş , o şöyle yaramazmış , bu böyle utangaçmış , yok pısırıkmış vs vs vs ... Çocukluk işte ...

Yani biz o gece , zaman içinde yolculuk yapmış , geleceğe gitmiş , iş güç sahibi olmuş , evlenmiş , çocukları olmuş , kocaman 5. sınıf öğrencileri olmuştuk. Zaman hepimize birazcık oyunlar oynamış olsa da birbirimizi tanımamıza engel olamamıştı. Çok güzel bir geceydi ve dün de öyleydi ;)