Hepimiz senin birer parçanız...

Bu yıl farklı bir uygulama ile başladım derslerime. Ve bu uygulamadan çocuklarda ben de inanılmaz bir keyif alıyoruz. O minicik yüreklerdeki heyecanı , o derin sevgiyi , gözlerdeki ışıltıyı görüyorum ya , o an bana gereken herşeyi alıyorum zaten... 

 

Onların bu konudaki heyecanı içimdeki umutları yeşertiyor. 

Bitmeyecek bir sevgi bu , bunu görüyorum. Ve herkesde anlasın , görsün istiyorum. O' nu daha iyi tanımaları , daha iyi anlamaları içinde elimden geleni yapmaya çalışıyorum. 

 

Bundan böyle her hafta , hatta bazen her dersimde , derse başlamadan önce Atatürk'ün bir anısıyla başlıyorum güne. Tüm dikkatlerini vererek sessizce dinliyorlar. Bazen gülümseyerek , bazende hüzünlenerek. Ama her defasında daha da bir anlayarak... O an, o anıyı yaşıyorlar sanki , içinde olmak ve hiç bitmesin istiyorlar . Bir tane daha , bir tane daha derken neredeyse dersimizi bile unutuyorlar. Ama ne güzel , ne keyifli bir görseniz...

İşte küçük bir anı ; Atatürk bir okula gitmişti. Her zaman olduğu gibi bütün çocuklar etrafını sardı. Hepsi sevinç içinde onu alkışlıyordu. Yalnız küçük bir çocuk bir kenara çekilmiş, ilgisiz gibi duruyordu. Bu durum Atatürk’ün gözünden kaçmadı. Onu yanına çağırdı:

- Çocuğum, neden durgunsun? Bir derdin mi var? Hasta mısın?

Çocuk:

- Bir şeyim yok efendim.

Çocuk arkasını döndü, gözlerinden akan yaşları gizlice sildi.

Atatürk:

- Niçin ağlıyorsun yavrum? Sen ağlayınca ben çok üzülüyorum.

Küçük çocuk, o vakit yaşlı gözlerini Atatürk’e çevirdi:

- Atam, seni böyle yakından görmek isterdik. Geldin, gördük, sevindik. Ama artık sıramızı savdık. Bir daha seni ne zaman göreceğiz? Ona ağlıyorum. Atatürk oradaki çocuklara baktı:

- Beni ne zaman görmek isterseniz aynaya bakın. Siz Türk çocukları benim birer parçamsınız. Bende sizin...

 

Kaynak...Atatürk devrimleri...