Ömrümü yedi ömrümü...

Yemyeşil bahçe içinde oturmak güzeldir ama benim gibi börtü böceğe alerjisi olanlar için bazen eziyet olabilir...Günün yorgunluğunu atmak üzere akşam oturduğumuz bahçede uçuşan şeylerden birinin yolunu şaşıracağı tuttu. Hem gittiği yolun sonu yoktu hem de çektirdiği eziyetle ömrümü yedi.

 

Sen gel kulağıma gir , ay ay ayy derken inanılmaz bir pırpırlanma sesini beynimde hissettim. pırpırpır ...pırpırpır... pırpırpır...sanki beynim delinecek. Çığlık çığlığa bağırmaktan başka birşey yapamadım. Hem bağırıp hem ağlıyordum.İnsanlar paniğe kapıldılar doğal olarak. Her pırpırlanmada eşime, arkadaşlarıma "bir şeyler yapın ne olur" diye yalvarıp durdum. Düşünmek için sakin olmak lazımdı ama ne mümkün ...

 

Korkumdan elimi kulağıma bile sokamıyorum. Ya ezilirse , ya zehirliyse, ya ölürse , ya kulak zarıma zarar verirse diye bir çok şey düşündüm. Ne girdi bilmiyordum bile...Sadece bir ses. Çırpınma sesi vardı...Her çırpınma ile birlikte sürekli ağlıyordum , eşim "sakin ol , bakıyorum"  dedikçe daha da çok ağlıyordum. Cımbız dedi birileri , olmaz dedim. Sivri olan hiçbir şey olmazdı zaten. Üflemek olmaz , su tutmak olmaz -ki bir ara denediler galiba çok iyi hatırlamıyorum. Sakin olmak mümkün değildi ki  , kulağında birşey var ve çırpınıp duruyor. Yaklaşık 15 dk. kadar belki kendisi çıkar diye çabaladık , olmadı. Sonunda tek çözüm en yakın hastaneye gitmekti. Beni asıl endişelendiren merkeze 40 km uzak oluşumuzdu. Nasıl dayanırım bu yola bu pırpırla diye düşündüm ama mecburdum...

 

Arabaya bindik , çok karanlıktı. Eşim elime güçlü bir fener verdi ve "bunu kulağına tut"  dedi. Birkaç dakika olmuştu ki birden bir büyük sessizlik ve rahatlama hissettim. Bir kelebek , güve kelebeği koltuğa düştü. Ohh be dünya varmış dedim. İlk işim kulaklarımı kapatmak oldu ellerimle. Kulağa kaçan böceklerle ilgili öyle çok hikaye duymuştum ki , ne senaryolar yazdım anlatamam. Ömrümü yedi o kelebek , ömrümü...