Neden yazmıyormuşum?

Soruyorlar , ne oldu , neden yazmıyorsun ? Ee hadi artık yaz bir şeyler diye... Ama hakikaten yazamıyorum , açıklaması filan yok sadece içimden gelmiyor hepsi bu. Araya giren onca iş , belli ki ilgimi dağıtmış , mesafe oluşturmuş , o yüzden de eskisi gibi yoğunlaşamadım. Hem takip , hem de yazma konusunda . Biliyorum geçici bir durum , olur böyle ara sıra denir , geçer . Oysaki esas şimdi okuma ve yazma zamanıyken , şu bir kaç satır bile canımı sıktı. Neyse başladım bir kere , silme yada taslaklara atma işini yapmadan devam ediyorum.

Hımmm hummm , peki ben şimdi ne anlatacağım , aklıma hiç bir şey gelmiyor ki. Acaba , işlerim bitti de , canım sıkılıyor mu desem , bu tatil böyle geçmez ben kafayı yerim mi desem , okunacak kitaplarım var ama her gün yarın başlarım diye kendimi kandırdığımı mı söylesem , sürekli biriken ve hiç bitmeyen çamaşır ve ütü ikilisinden nefret ettiğimi mi söylesem , sıkıldım çığlık atmak istiyorum mu desem , çılgınlar gibi alışveriş yapmak istiyorum ama param yok mu desem , ben artık tatile gitmek istiyorum ama imkansız mı desem , arkadaşlarımı ihmal ediyorum , çok hayırsızım mı desem , valla ne desem bilmiyorum . Vazgeçtim işte , hiç birini söylemiyorum. Aklıma gelince gelir söylerim…

Bir imza kadar basit...

Bazı şeyler bir imza kadar basit. Mesela , imzayla başlayan evlilikler yine bir imzayla son bulabiliyor. Gayet basit gibi görünüyor ama elbetteki değil. Sanki imza atılınca herşey geride mi kalıyor ? Hayır...

.

İmza , yeni başlangıçların , anlaşmaların , bazen anlaşmazlıkların , sahip olduklarının , yaptıklarının ya da yapacaklarının , kısacası kendimizin yasal bir sözü aslında. Nereden çıktı şimdi bu imza hikayesi derseniz , anlatayım. Bugün bir imza attım ve içim buruldu . Bir an kendimi çok kötü hissettim. Geri dönüşü yoktu. Acaba iyi mi ettim yoksa kötü mü bilemedim. Her iki taraf içinde hayırlısı olsun dedik . Astım suratımı çıktım . Yok yok kocayı boşamadım hemen paniklemeyin :=))

Yılların birikimiyle aldığımız bir evimiz vardı. Kolay mı ? Hiç değil , herşeyden kısıp kısıp ödeyenler anlar ancak. Yaklaşık 2 yıldır bitmiş durumdaydı ama yerleşim yerine biraz uzak oluşu ve istediğimiz gibi olmayışı nedeniyle oturmayı hiç düşünmedik. Satalım daha yakın bir yerden istediğimiz gibi bir ev alalım dedik. Ama bu zamana kadar ne bir satış oldu ne de başka bir şey ...Yani evimiz varken boşu boşuna kira ödedik. Ne gerek var ki ? Acilen çözüm çalışmalarına başladık. Bu işin en çözülebilir yolu , takasa girip anlaşmak ve üzerine fark vererek istenilen şartlarda bir yere sahip olmaktı. Elbetteki çok araştırdık , çok soruşturduk , öyle bodaslama dalmadık. Gerçekten oldukça güvenlinir iyi bir inşaat şirketi . Ama ne kadar güvenilir olursa olsun benim içimdeki o kocaman soru işareti hiç geçmedi. O kadar kötü şeyler duyuyoruz ki , güvenmek çok zor. Biliyorum biraz fazla garanticiyim , riski sevmiyorum ama hayatta öyle şeyler var ki bazen güvenmek ve risk almak zorunda kalıyorsun. Sanırım biz de öyle yaptık.

Yani bugünkü imzamla artık bir evimiz yok , vardı da gitti , o kadar yılın emeği , sıkıntısı , herşey sadece bir imzaya baktı. Elimizde ise , bize vaad edilmiş , gelecek yıl bitmesi planlanan güzel bir evin sözleşmesi ve bir de güzel hayallerimiz var . Bir imza bu kadar basitmiş meğer...

Güzel bir turnuvaydı...

İnanılmaz güzellikte bir turnuvayı ,inanılmaz bir yorgunlukla sonlandırdık. Tüm heyecanlarımız , kaygılarımız son ana kadar sadece bize verdiği sıkıntıyla yanımıza kâr kaldı . Zaten hep böyle olmaz mı ? Belki de işin heyecanlı yanı bu olsa gerek. Her olumlu geçen aşamada , biraz daha hafifledik. Genel izlenimler oldukça güzeldi ve insanları mutlu gönderdik diye düşünüyorum. Elbetteki ufak tefek aksaklıklar yaşandı ama öyle göze batacak nitelikte değillerdi. Nazar boncuğu kıvamında diyebilirim...

Sonuçta bizler , kendi çabamızla bir şeyler yapmaya çalışan , sadece ortak bir tutkuya gönül vermiş insanlarız. Önemli olan bir arada olmak , paylaşmak ve oyunlardan keyif almak. Ama bunu gerçekleştirirken daha iyi şartlarda bir şeyler yapabilmek en güzeli. Hep hayal ettiğimiz kadar güzel olsun , bazı standartları yakalasın istiyoruz . Yine de yaşanan tüm sıkıntılara rağmen güzeldi hem de çok güzel . Tadına doyamadık , sırada İzmir var bakalım ...

.

Ayrıntılar , videolar , resimler yakında BursaGo 'da...

Kıskanmayın ! Tatile girdik :)

Son zil çaldı ve herkes dağıldı . Sevinenler , başarıyı hak ederek kazananlar hep gülen taraf oldu . Üzülenler , ağlayanlar pişmanlıklarının bedelini ödedi ama bunu farkedebilmeleri bile bir şeyler öğrenmelerini sağladı. Aynı hatayı yapmamak için daha çok çalışıp , çaba göstermesi gerektiğini gördü. Farkı farketti belki de…

.

Kısacası tatlı , acı anılarıyla bir eğitim öğretim yılını daha bitirmiş olduk. Cıvıl cıvıl sınıflar , koridorlar hepsi boşaldı. Artık zaman , dinlenme zamanı ve tatil zamanı …

Şimdi pek çok çalışanın şöyle söylediğini duyar gibiyim. “ Ah ah ! keşke ben de öğretmen olsaydım da şimdi tatil olsaydım. Ohhh ! ne kebapsınız. ” derler ya hep. Burada ki kebap kelimesi de başka bir olaydır tabi. Evet şu an “ tatil ” kulağa hoş geliyor , biliyorum. Ama inanın bu dinlenmeler , tatiller dönem içindeyken burnumuzdan fitil fitil geliyor. Aşırı gürültülü bir ortamda çalışan , 30 farklı hatta bazen 150 farklı karakterin bir arada bulunduğu , enerji dolu çocukların ilgisini tek bir noktaya toplayabilmek ve bunu saatlerce sürdürebilmek hiç kolay bir iş değil. Ayrıca eve her gün iş getiren , gecenin bir saaatine kadar sayfa sayfa yazılarla , hazırlıklarla , ön çalışmalarla mesai saatini fazlasıyla dolduran , yıpranan bizken. Sonra da “ Demezler mi ? ohh yatın yatın 2 ay tatil var tabi ” . işte o zaman kızıyorum . Ben istemezmiydim sessiz bir ofiste masamın başında dosyalar raporlarla vs . çalışmayı . Ya da daha farklı bir şeylerle uğraşmayı. Ama bilirdim ki , işten eve gidince sadece yorgun olurdum elim kolup kitaplar , kağıtlarla dolu olmazdı. Yani iş , iş yerinde kalırdı.

Neyse , şimdi karnesinde tüm notları 5 olan tüm öğrencilerimizin başarılarının devamını diliyor ve sevgiyle kocaman öpüyorum . Tabii öncelikle Ege 'ciğimi öpüyorum . Ah annecik , bi de yaramazlık yapmasan , harikasın diyorum.

Bunun dışında karnesinde notu düşük olanlara da üzülmek yok , çalışmak var diyorum. Lütfen çalışın , çünkü zaman geri gelmiyor sonradan üzülmenin kimseye faydası yok . Azıcık söz dinleyin yaww...Tüm çocuklara iyi tatiller… Bana mı ? Henüz yok , çünkü 1 Temmuz’a kadar devam …

web kursu da bitti...

Kursumuz dün akşam itibarıyla sona erdi ve nedense hepimizde büyük bir boşluk oluşturdu . Alışmışız sanırım her akşam , her akşam orda olmaya. Zaten seçme kişiler bir araya getirilmiş gibiydik. Oldukça keyifli bir ortamda , keyifli programlar öğrendik . Formatör öğretmenimiz “ Şanslı kişilersiniz ” dedi. Bence de öyleydik .

Yoğun zamanlarımızın en değerli anlarını alsa da , öğrendiğimiz programlar buna değdi. Son gün olması nedeniyle de sınav olduk . Formaliteden ibaretti ama güzel bir sınavdı. Daha öncede demiştim , öğrenci olmayı , çocuk olmayı özlemişiz galiba . Koskoca öğretmenler olsak da “ paylaşmak güzeldir ” ilkesine dayanarak ortak bir çalışma yaptık. Zaten hocamız da sınıfta hiç durmadı . Kısacası “ rahat edin ” demek istedi.

Amaç , web sayfası düzenlenirken kullanılması gereken bazı programları öğrenmekti. Fireworksle animasyonlu gifler yapmayı , Flashla hareketli çizimler yapmayı , İllustratorle sınırsız güzellikte resimler çizebilmeyi , Photoshopla resimler üzerinde oynamalar yapmayı ve en son olarakta Dreamweaver ile web sayfası hazırlayıp , aktarmayı öğrendik. Tabii bu arada oldukça komik anlarımız da oldu. Mesela , bir keresinde tekerleği dönerek giden bir araba yapmaya çalıştık. Kolaymış ama bazen öyle denk geliyordu ki uçan arabalar, takla atan arabalar , birden bire tekerleği yok olanlar gibi değişik şeylerde ortaya çıkıyordu. Sonuçta hepsi çok keyifliydi çünkü ilgi alanımdı.

Şimdi ise sadece üzerinde yoğunlaşmak ve gelişmek gerek. Çünkü gerisi tamamen hayal gücümüze bağlı...

Not: Çizim bana ait değil . Şu an bilgisayarımda flash yüklü olmadığından yaptıklarımı göremiyorum.

Herşey tamam…

Ve bitti , bütün karışıklıklarım son buldu , iç huzuru buldum . Derin bir nefes aldım. Sadece ben değil benimle birlikte tüm sevdiklerimde derin bir nefes aldı. Neler çektirmişim meğer…

Sponsorluk için her gün bir yerlerden haber bekledik , tam umutsuzluğa kapılmışken son anda harika şeyler oldu . Ve ilginçtir ki hepsi bir anda , aynı gün içinde oldu. Aslında en başta düşünmemiz gereken bir şeyi sanırım atlamış ve başka kapıları zorlamıştık. O yüzden de gereksiz yere sıkıntılar yaşayıp zaman kaybettik. Ama şimdi turnuvaya 9 gün kala Nilüfer Belediyesi , mekân , yemek , kalacak yer , katılım belgesi , afiş , ulaşım , ödüller , basın gibi pek çok şeyi üstlendi.

Nasıl mutluyum anlatamam. Zaten Nilüfer Belediyesi her türlü sosyal faaliyete sonsuz destek veren ve bu anlamda Nilüfer’e çok şey katmış bir belediyedir. “ Gülümseyin , Nilüfer’desiniz ” diye boşa dememişler.

Spor 72 tişörtlerimizi yapmayı kabul ederek , günün ilk güzel haberini verdi. Magnetlerimiz zaten can arkadaşım Promist tarafından yapılıyor . Bu konuda 3 yıldır en büyük destekçimiz. Ne yapsa hakkını ödeyemem. Ayrıca , onca işinin arasında afişimizi , magnetimizi , katılım belgemizi , yaka kartlarımızın da tasarımını yapan bi tanecik Frambuazlı Ruh Pastama sonsuz teşekkür ederim. Seni seviyorum ve sen , benim ruhuma gerçekten iyi gelen frambuazlı pastamsın.

Başka , başka , başka … Başka bir şey aklıma gelmiyor ki , çok heyecanlandım galiba …

Evden çıkabilir mi?

Son haftalar olduğundan öğrencilerimizin pek çoğu okulu asmaya başladı. Kimisi gerçekten sınava hazırlanmak için , kimisi de evden okula diyerek kaçmak için... Sınıflar bomboş , 3-5 öğrenci ya var ya yok. Tercih onların tabi ama bu sabah yaşadığım şoku anlatmadan geçmek istemedim. Yoksa ben mi çok abartmışım söyleyin ?

Kılık kıyafet konusunda biraz disiplinliyimdir. Dönem içinde bana çok sinir oldular biliyorum ama okulun kuralları ne ise uygulanmalı diye düşünüyorum. Bir öğrenciye gösterilen küçücük bir hoşgörü , diğerinde daha fazlasıyla ortaya çıkıyor , çünkü sınır tanımıyorlar. Değişik değişik saç şekilleri , topuzlar, salkım saçaklı halleri görseniz düğün var sanırsınız. Kaç kere o saçlarınızı toplayın yoksa yolarım dediğimi ben bile hatırlamıyorum. Eteklerin kısalığı , gömleklerin içine giyilen renkli bodyler , takılar , tırnaklarda ojeler , ağızlarda sakızlar cakk cakkk. Ayyy yazarken bile sinirim zıpladı . Hergün bunun gibilerini sürekli uyararak geçti koca dönem. Ben önceki yıllarda böyle bir öğrenci profili görmedim . Şimdi bu durumda değişen zaman mı yoksa ben miyim ? Ana - babalar görmüyorlar mı çocuklarının bu hallerini , bizler mi ses çıkartmıyoruz sanıyorlar ? Bilemiyorum. Ya “okul forması” diye bir şey olmasın ya da kurallara uyulsun . Bizde ona göre ne yapmamız gerektiğini bilelim.

Neyse sabah okula girdiğimde , bahçede kız öğrencilerimden birini gördüm. Serbest kıyafet var üzerinde. Belli ki derse girmeyecek. Olabilir , anlarım . Ama o kılıkla anlamam mümkün değil. Ne işin var okulda ? Çık , nereye gideceksen git. Kime ne ? Ama madem ki okul sınırları içindesin bende çenemi tutamadım. Üzerinde kısacık siyah bir etek , siyah bir body , bileklerinde pembe bantlar , sarkan zincirler ... Bacağında siyah file bir çorap . Evet yanlış okumadınız file çorap ... Ben de ona bakakaldım ya. Onun üzerinde de pembe şoset çorap , ağzında kocaman bir sakız , saçlar sağdan soldan fışkırmış , dudağında pembe bir ruj. Düşünün artık!

- “ Bu ne hal ? Annen gördü mü seni ” dedim.

- “ Gördü , giyme dedi ama ben giydim ” dedi. ( Aferin iyi yapmışsın kızım ! )
- “ Aynaya baktın mı , neye benzediğini biliyor musun ? ” dedim. Gülümsedi. “ Derhal okulun bahçesinden çık yoksa daha ağır konuşacağım , git o çorabı çıkart ” dedim.

Ben gidince neye benzediğini sormuş yanındaki arkadaşına . O da söyleyince , “ Ben eve gideyim bari ” demiş.

.

Heyy Allah’ım sen akıl fikir ver bu çocuklara . Ben daha ne diyim ? Şimdi bu kız , sizin kızınız olsa , evden çıkabilir mi sorarım :)))