Mesai tatiliiiii...

Garip bir durumdayım , inanın hem yazmaya hem de yazıp yayınlamaya korkar oldum... Sanki ucunda ölüm var. Binbir şey birikiyor oysaki ama " yok yazamam" diyerek vazgeçiyorum. Öyle ki artık , merak edip telefonla sorar oldular " Nolduu iyimisin ? Neden bir süredir yazmıyorsun ? , hadi çok ara verdin " diye. Yaa iyiyim iyi olmasına ama her günümü rutine bağlayınca , yazma hevesim filan kalmıyor . Sürekli çok sıkıldım diyemem ya. Zaten yeterince geriliyorum , okuyanları da germeyeyim diye boşver diyip yazmıyorum. Nasıl olsa bu zincir kırılır , biliyorum.

Aslında benim için gerçek tatil yarın başlıyor , çocuklar gibi heyecanlıyım . Ne tatili mi ? Mesai tatili tabiki. ( aaa çıldırmış olmalı !) Yarın sabah kalkıp okuluma gideceğim ve güne değişik bir yerden başlamış olacağım . Ve nihayet 60 günün sonunda , sabah uyandığımda hiç birşeyi toparlamadan evden çıkmış olacağım. Dert değil , dağınık kalsın , gelince yaparım ama sabahları hep aynı şeyi yapıyor olmanın getirmiş olduğu o ruh hali beni bitiriyor. Ve belki de ilk kez bir yaz tatilinde bu kadar sıkıldım. Bir türlü geçmek bilmedi. Düşünsenize hergün aynı şeyleri yap yap yap nereye kadar , valla kusasım geldi artık. Tipik bir ev kedisiyken neredeyse ev fobisi geliştirmeye başlayacağım. Herkes sürekli bir şeyler istiyor ve bana " sen ne istiyorsun ? " diyen yok.

.

Ohh be yarın okulum açılıyor , yarın işe başlıyorum oleyyyy... Galiba ben hem okulumu hem de arkadaşlarımı çok özlemişim. Buna ne derler ? " Sıkıntısı başına vurmuş vah vahhh..." derler biliyorum. Diyin diyin içinizde kalmasın. Özlemişim çalışmayı ama evde değil...

Var da var...

Yapılacak hiç bir işim yokmuş gibi , tatildeymişim gibi görünüyor olsa da sürekli evin içinde sonu olmayan işlerle uğraşmaktan içime fenalıklar geldi. Hani diyorum ki , acaba şu okullar açılsa da işler daha mı planlı programlı yoluna girer ? Bilmiyorum. Zaten şu tatilden de nokta kadar birşey anladıysam arap olayım. Tatil olmuşuz ama isteğe bağlı ev hapsinde gibiyim :)) Sanki çalışırken kendime daha çok vakit ayırabiliyordum . Şimdi o da yok . Şu aralar kimselere çaktırmadan ıssız bir adaya kaçasım , hiç bir şey düşünmeden , sessiz , sakin kalasım , sadece denize giresim , yüzesim , güneşlenesim var. Yorgunum ben yaa , gerçekten çok yorgunum ve bu yorgunluk sinirlerimi daha da çok yıpratıyor.

Ve tüm bunlara rağmen yapılması gereken bir sürü iş var aklımda. Hepsi de evle ilgili , sıraya girmiş , benim keyfimi bekliyor , kimisi koştur koştur yapılıyor , kimisi sonra diyerek erteleniyor , kimisi de beynimi kurt gibi kemiriyor. Bunların dışında mimler var cevaplanmak istenen , ziyaretler var beni bekleyen , yazılar var düzenlenmek isteyen , başlanmış , yarım kalmış sonra kafa dağılmış , taslağa atılmış , unutulmuş olan . Herşeyden önce ben varım sakinleşmek isteyen . Var da var işte . Yine ne çok söylendim yaa... Ama ben bilirim içime ne volkanlar sıkıştırdım , lavları beni yakarcasına...

Üyelik ücretleri meselesi...

Şu kredi kartları yüzünden taksitli alışveriş tuzaklarına düştüğümüz yetmiyormuş gibi , yılda bir kerede giydirme ücreti talep etmelerine anlam veremiyorum. Neymiş yıllık kullanım bedeliymiş. Kartı kullansanda kullanmasan da “üyelik ücreti” yazısını ekstrede görünce cinler tepeme çıkıyor. Evet , belki bu şekilde kazanıyorlar ama bana saçma geliyor . Bu yüzden de ödemek istemiyorum. Ne diye , o kartı tercih ettiğim için cezalandırılıyormuş hissine kapılayım ki ? Aksine ödüllendirilmek isterim , gerçi o sistem var , yok değil , extra puanlar , cip paralar vs... Hepsi bize geri dönüyor ama diğeri hava parası gibi geliyor. Kısaca ödemek istemiyorum.

.

Sadece bu yüzden 2 farklı banka ile telefon görüşmesi yapmam gerekti. Önce derin bir nefes alıp X bankasını aradım , binbir tuşa basarak , binbir aktarmayla ve dakikalarca dinlemek zorunda bırakıldığım klasik müziklerden sonra zorla Müşteri Temsilcisine bağlanabildim. Sözüm ona klasik müzik dinleterek sakinleştirecekler . Ben daha çok geriliyorum. Arada bir de şunu demezler mi “ Şu an tüm müşteri temsilcilerimiz diğer müşterilerimizle ilgilenmektedirler. Beklediğiniz için teşekkür ederiz ” ya sabırr... elin mahkum bekleriz tabi , ne olcak ?

Eğer bu aşamayı da sakin sakin geçirebiliyorsak ne mutlu . Ama bazen bu iş , o kadar uzun sürer ki “ lanet olsun be , öderim borcumu olur biter , sizle mi uğraşacağım ” dedirtecek aşamaya gelir. Sinirlerine hakim olup o arada telefonu fırlatıp atmazsan (( -ki ben bir kez yapmıştım çünkü abartısız 45 dk. beklediğimi bilirim gerçi konu farklıydı birazda mecburdum yani )) sonunda “ İyi günler ben xxx nasıl yardımcı olabilirim Özii hanım ” diyen sesi duyabilmekte mümkün. Sonra güvenlik adına kişisel bilgi kontrolleri başlar , annemizin kızlık soyadının 1. ve 3. harfinden tutarda , son yaptığımız harcamanın tutarına kadar gelir. Artık buraya kadar epey yol katedilmiştir , şimdi sorunu dile getirmeye sıra gelir.

“ Son ekstreme yansıtılan yıllık üyelik ücretini ödemek istemiyorum . Ayrıca ek kartında iptalini rica ediyorum. Nasıl yardımcı olabilirsiniz ? ” diyince , sorular sorulur , onaylar alınır ve sonunda o borç silinir. İnanın hemen silinir. Çünkü, biliyorlar ki bu müşteri yıllardır borcunu tıkır tıkır ödüyor , kaybetmek var işin ucunda , memnun etmek onların görevi. Madem ki silebiliyorsun o zaman ne diye alıyorsun ki ? Yoksa ruhumuz bile duymadan çoğu zaman paşa paşa ödüyoruz . Ödenecek hanesine geçmiş ya , otomatik ödeme talimatı da var , kimden ne koparabilirlerse... Hem kaç kişi uğraşır , hele çok yüklü ödemeler yapan birine kart ücreti ne yazar ? Biraz fazlaca memur kafasıyla hareket ediyor olabilirim ama kolay kazanılmıyor . Kredi kartını kullanıyorsam zaten beni kazanmışsın , dahasını da arama ama di mi ? Haksız mıyım ?

** Okuyan bankacılar varsa lütfen bana kızmasınlar...

Bu iş beyinde biter...

İstediğim sonuçlara ulaştım ve ulaşmayada devam ediyorum. Öziice ' de başlayan diyetim , uzun zamandır oraya yazamasam da , harfiyen uygulayamasam da belirli kalıplara uygun bir şekilde devam ediyor. Elimdeki son bir kaç listeyide bloga yüklediğimde , uygulamak isteyenlere kaynak oluşturabilir. Hatta ve hatta aralarda yediğim yaş pastalara , tatlılara rağmen herşey yolunda ...

Özellikle alışkanlık haline getirdiğim bir kaç şeyin çok faydası olduğunu söyleyebilirim.

1-Nereye gidersem gideyim elimde mutlaka yarım litrelik pet şişede suyumu taşıyorum. Bunu günde 4 kez dolduyorum . Böylece 2 lt su tüketmiş oluyorum . Bunun dışında içilen çay , kahve tarzı şeyleri saymıyorum.

2-Çayı ya da kahveyi 1 adet esmer şekerle tüketiyorum. Ne yazık ki , şekersiz içmeyi beceremiyorum. Sadece sütlü nescafeyi şekersiz içebiliyorum .

3-Asitli hiç bir içeceği ve hazır meyve sularını içmiyorum .

4-Sabahları aç karnına 1 adet kuru kayısı ve 1 adet ceviz yiyorum. Bu şekilde yarım litre suyu da kahvaltı öncesi bitirmiş oluyorum. Gerçekten bir süre tokluk hissi uyandırıyor.

5-Gözümü açabildiğim , üşenmediğim sabahlar saat 6 'da kalkıp 1 saatlik yürüyüşlerimi yapıyorum , sonrasında da yarım saat spor aletleri ile çalışıyorum.

6-Öğün arası gereksiz ıvır zıvırları yemiyorum. Kaçamaklar mı ? Yapıyorum tabiki ama abartmıyorum. Nerdee benim içi kremalı bisküvilerim , çikolatalarım ahh ahh ! ....

7-Akşam yemeklerinde gerek duymuyorsam ekmek tüketmemeye çalışıyorum.

8-Akşam 9 'dan sonra meyve dışında bir şey yememeye dikkat ediyorum. Arada yediğim dondurmaları saymazsak :))

Ve bütün bu saydıklarımla birlikte , en önemlisi kararlılık göstermeye devam ediyorum. Hani deriz ya , iş beyinde bitiyor , aynen öyle . Bende kendimi otomatiğe bağladım. Aksi bir durumda rahatsızlık hissediyorum. Ve bu duygunun hiç geçmemesini diliyorum.

Pekiiii , şimdi diyeceksiniz ki satır satır yazdın da , bütünnn bu laflar kaç kilo içindi , söyle bakalım ? Tamam , tamam söylüyorum , söylüyorum ama sakın şok olmayın. Sadece , kolay kilo alabilen bir bünyeye sahibim. Ne yesem yarıyor hesabı. Mesela beni bıraksalar , günde 2 kilo almazsam neyim ? Amaaaa artık yemezler. Alması çok kolay ama vermek hiç de öyle değil . Şimdilikkkk 9 kilodan kurtulmanın sevincini yaşıyorum. Çünkü bir bu kadar daha hedefliyorum . İşte o zaman 5 yıl öncesine dönmüş olacağım :)

Pankek yaptımm...

Pankek denediniz mi hiç ? Ben bu sabah denedim. İstedim ki kahvaltıda değişik bir şeyler olsun. Hem evin içi mis gibi vanilya koksun hem de kokuyu duyanlar ben çağırmadan tıpış tıpış masaya gelsin. Aynen de öyle oldu. Hem kim istemezki kahvaltı için sadece masaya gelip oturmayı. Çayın bile bardakta hazır. Oh misss...

.

Daha önce bulduğum pankek tarifi çok güzeldi ama bana çok tatlı gelmişti. Reçel ya da çikolata ilavesiyle daha da ağır olunca , bende şekerini azaltarak denemeli , böylece hem tatlılarla , hem tuzlularla yenebilmeli diye düşündüm. Oldu da , hem de çok güzel oldu. Tarifi de kendime göre değiştirdim. Bu küçük , yuvarlak , şirin şeyleri deneyin derim ...

Karışım teflon tavada özellikle göz göz oluncaya kadar pişirilir ve ters yüz yapılır.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

1 yumurta

1 çay kaşığı toz şeker

1/2 çay kaşığı tuz

1,5 çay bardağı un

1,5 çay bardağı süt

1 tatlı kaşığı sıvıyağ ( fındıkyağı )

1/2 paket kabartma tozu

1/2 paket vanilya

Amazon güzeline ...

“Piştt Amazon güzeli , işin yoksa bugün benimle kahve içer misin? ” diye mesaj attığımda , beni telefon sapığı zannetti. Haklıydı tabi , böyle mesajlar atmak pek adetim değildir ki. Nasıl olsa adımı görecek diye düşündüğümden , aklıma en ufak bir şey gelmedi .

Eli titreyerek “ Kimsiniz? ” diye cevap göndermişti. O panikle bu mesaj kimden diye bakmamıştı . Bende şakaları uzatmayı sevmediğimden ve işin ucunda kalaylanmak da olduğundan , hemen cevap yazdım “ Benim tabiki öziiii ” diye. Ama sonrasında çok gülmüştük. Güzel bir anı oldu. Şimdi de diyorum kii “ pişşt Amazon güzeli , sana ulaşamıyorum , özledim , bana haber bırakır mısın lütfennnn...” yoksa eylemlerim devam edecek dermişim :)

Kopası dilime !

Uzaktan tanıdığı bir arkadaşı , Çerkez'e misafir gelmiş . Yemişler , içmişler , hoş sohbet , şen şakrak 20-25 gün geçmiş … Tabii bizim Çerkez , gayet misafirperver olduğundan ses çıkarmamış.

Bir sabah kalkmışlar misafir “ Ben artık gideyim ” demiş. Tam kapıda gitmek üzereyken , adettendir ya “ Yahu birkaç gün daha kalsaydın. İyiydik böyle ” demiş . Misafir hiç itiraz etmemiş “ Madem ki çok istiyorsun , tamam ” demiş . Böylece 20-25 gün daha geçmiş. Sonunda misafir “ Çok oldu artık , ben gideyim . Yolcu yolunda gerek ” diyerek , atını hazırlamış ve binmiş . Bizim Çerkez de “ Oh! , bu kez gidiyor ” diye düşünmüş. Ama yine de büyüklük ben de kalsın " Ne güzel alışmıştık birbirimize , keşke bir kaç gün daha kalsaydın… " diyince misafir bakmış . “ Oluuurrrr , atımı nereye bağlayayım ” demiş .

.

Ev sahibi de “ Nereye olacak ? ” demiş.

“ Şu kopası dilime bağla !. ”

Bağımlısı olmuşum ...

Günlerdir askerlerim , askerlerim diye dolanıyorum ortalıklarda. Ne askeri diyip , gülmeyin , sizin de başınıza sararım , görürsünüz . Sırf bu yüzden de evde olduğum her an ekrana yapışık yaşamaya başladım ve sonumu da hiç iyi görmüyorum. Sabah uyanır uyanmaz , ilk işim hemen köyüme bakmak oluyor. Aman saldırmasınlar , aman askerlerim ölmesin derdine düşüyorum , sanki başka bir derdim yokmuş gibi . Kızıyorum kendime ama yine de engel olamıyorum. Sağa sola henüz masum saldırılar düzenleyip hammadde topluyorum . Neymiş bina inşa edecekmişim , neymiş asker basacakmışım , seviye yükseltecekmişim , altın paralar basıp , misyonerler üretip fetihler yapacakmışım , sonrası ciddi operasyonlar filan filan... Ama küçük çaplı da olsa yaptım :) Hakikaten keyifli... Off Allah'ım yaaa , ben kafayı mı yedim ? Neler diyorum böyle. Boşluktan mı böyle oldum acaba ?

Evle ilgili işler bitince , havada sıcak olunca , tatile gidemeyince , çıkıp gezemeyince , alışveriş de yapamayınca , bende oturup oyun oynuyorum işte , ne yapayım . Sonra bir an düşünüyorum " ne köyü yaa , ne askeri yaa , salla gitsinnn , boşa vakit öldürüyorum " diyorum. Haklıyım hemde çok haklıyım biliyorum ama gel gör ki o kadar emeği de görmezden gelemiyorum . Bakalım nasıl sonlanacak , merak ediyorum.

Şimdi , bağımlılık bu kadar hat safhaya gelmişken , günlük kontrollerimi yapıp , emirler vermem lazımken , o da ne ? Bir bakıyorum ki internet yok . Nasıl yani ? Hayırrr olamaz , işte buna dayanamam , bi bağlanıyor , bi kopuyor , deliriyorum . Çılgınlar gibi evin çeşitli köşelerinde kablosuz ağlar aramaya başlıyorum. Şu hale bak , internet yok diye kriz gelmiş bana . Çocuklar yapmaz benim yaptığımı .Yapar mı yoksa :) Bu nasıl bir bağımlılıktır yaa , ilacı var mı acaba ? Yoksa , uçan internet mi almalı ? Kesintisiz bağlantı istiyorum hatta bazen cebimde bile ... Bağımlısıyız işte...

Duvar etkisi...

Sadece ben mi böyleyim yoksa herkes aynı hatayı yapıyor mu bilemiyorum. Bazen beni üzen , beni kıran bazı şeylerin üzerine gitmekten vazgeçemiyorum. Ama bazen de “Amann sende ne halin varsa gör ” diyerek elimin tersiyle itip herşeyi görmezden , duymazdan gelerek “umrumun beşi olmaz ” diyebiliyorum. ( Burgemin sözüdür , çok severim ) Peki , neden her zaman bunu uygulamıyorum ya da neden uy-gu-la-ya-mı-yo-rum

.

Belki de bazı konularda kırılmayı beklemediğimdendir. Aslında çok da saçma oldu , kim , bir konuda kırılmayı bekler ki zaten ? Bir anda söylenmiş bir söz , bir tavır , bende duvara çarpmış etkisi yaratıyor. Hemen anında ifadem değişiyor , mutlulukla mutsuzluğun arasındaki o çok ince sınırı anında geçiyorum. Gören cenaze var sanıyor. “ Ne yaptım ben şimdi ” şokunu atlatmadan , sanki ben hatalıymışım gibi bir de alttan almaya çalışanın yine ben olduğunu görüyorum. Ne bu şimdi ? Sanırım bunu adı , zayıflık. Halbuki ne kadar da katıyımdır , yoksa yoktur , olmazsa olmazdır, hayırsa hayırdır. Bu da katılığımın bir cezasıdır belkide . Kimbilir ?

.

Elimde olmadan nedenleri , niçinleri sorgularken , bazı cevaplar beklerken bunların hiç birini alamamak , duymazdan gelinmek çok zor bir durum . Evet , biliyorum , herkesi olduğu gibi kabul etmek gerek , ama insan karşısındakini hiç mi kendi yerine koymaz. Yaa ben bu sözümle kırarım , haksız yere canını sıkarım hiç mi demez ? Kısa da olsa bir iki kelime hiç mi etmez. Etmez , demez işte , zaten dese , birazcıkta olsun gönül almayı bilir. Hep hiç bir şey yokmuş gibi davranmak mı gerek ? Off of bütün bunlar hep fazla değer vermekten oluyor zaten . Huyum kurusun derler ya kurusun işte.

.

Bu mu ? Yok , yok birikmiş birşey değildi , az önce duvara çarptım da...

Bakar körüm benn ...

Sabahtan beri deli oldum , dolapların altını üstüne getirdim , bahaneyle herşeyi tek tek elden geçirdim. Eşimin dolabına hatta oğlumun dolabına bile baktım. Kirli sepetine baktım , ütülenmemişlerin arasına baktım , bazanın altına baktım , belki düşmüştür diye dolap arkalarına bile baktım . Yok , yok , yok … En en sevdiğim siyah t-shirtüm yok . Çıldıriciimm.

.
Aklıma takıldı , durup durup düşündüm , nereye gider ki evin içindeki şey. İşin en ilginç yanı , en son yıkadığımı hatırlıyorum ama yok ütülemedim ben öyle bir şey , o kadar da eminim. Elime bile geçmedi. “ Hadi son bir kez daha dolaplara göz atayım , belki görememişimdir ” diyorum dönüp dönüp aynı yerlere yeniden bakıyorum. Çalınmadı ya, benden kaçıp gitmedi ya... Ee ne oldu bu t-shirte ?

Böyle deliler gibi aranıp , oflayıp pufladığımı görüp , surat astığımı görünce , bizimki sordu:

- Ne arıyorsun sen ?

- Hani üzerinde sarı , siyah , beyaz düğmeleri vardı , böööyle güzeldi , şöööyle güzeldi , işte o t-shirtümü kaybettimmmm. Bakmadığım yer kalmadı , yokkk.

- T- shirtlerinin arasına baktın mı ?

- Ee herhalde , hemde kaç kere...

- Gel bak bakalım aradığın bu mu ?

- aaaa... O oradamıymış , ben onu kışlık süveterim sanmıştımmm amaaa , ıgg , mıg , hihi....

Halbuki yazlık giysilerin içine bakıyorum , “ süveterin orada ne işi var ” demek aklıma bile gelmiyor. İki kere bakıp es geçiyorum. Bakar kör müyüm , şaşkın mı , unutkan mı , neyim ben bilemedim. Haa bu arada onu hakikaten ben ütülememişim , jeste gelmişim :))