Dağılmak çok kolay....

Tam 1 ay olmuş spora gitmeyeli. Ancak toparlandım , yeni yeni kendime geldim ama bir yandanda dağıldım . Yeniden ölçüm vermeye yüzüm yok , o derece yani . Hareketsizlik ve moral bozukluğu yüzünden hiç bir şeyi red etmeden , nazlanmadan yaladım yuttum diye yine cezasını ben çekeceğim. Peki , bu kadar kolaymıydı geri dönüş ? Onca emek , onca ter kolay mı harcanmıştı sanki ? Ama harcadıklarını geri alırken ruhun bile duymuyor. Çok eğlenceli , çok keyifli oluyor ama sonra herbiri çikolata tadında gelip yapışıveriyor sağına soluna :))

Ben diyorum zaten , kilo vermek adına değilde almak adına bir yarışma filan açılsa, günde 2-3 kg garanti alabilirdim. Kapasite var yani. Hemde hiç zorlanmadan...

Ortak şikayetimiz  şu aslında , tadı güzel olan , sevdiğimiz (tüm aburcuburlarda dahil) herşey çok kalorili olmak zorunda mıydı ? Ya şeker ? Bu kadar zararlı olmak zorunda mıydı ? Keşke , keşke masum olsalardı. Bizde hem mutlu , hem sağlıklı , hem formda olsaydık ...

Hadi herşeyden geçtim de , özellikle anladığım bir şey daha oldu. Spor yapmak , ruhuma hakikaten iyi geliyormuş. Bu süreçte hareketsiz kalmak eklemlerimde ağrılara neden olduğu gibi kendimi mutsuz  , keyifsiz ve yaşlaşmış hissettim. Böyle hissettikçede canım daha çok sıkıldı ve bulduğumu yedim. Sonunda dağıldım ama artık toparlanma zamanıdır...