16 Ekim 2014 Perşembe

Ben bunu hep yapıyorum...

Her gün bir bahane ile kendimi evden uzak tutmaya çalışıyorum. Sabah dersler  çok erken başladığı için akşamlarıda genelde erken uyumak mecburiyeti hissediyorum -ki bu gayet doğal ( ah ahh nerde benim 2 'ye  3 'e kadar dayanan bünyem !! )
 
Öğleden sonra dışarıda acil bir işim yoksa , dersten sonra direkt olarak eve geliyorum. Haliyle sabahtan dağınık kalan her yeri toparlamak , sağa sola çeki düzen vermek bile başlı başına bir iş oluyor. O araya yemek yemeyi sıkıştırıyorum alelacele bazen de keyifle ağır ağır... Sonra akşam yemeği hazırlığı başlıyor. İşleri bitirip kendimi koltuğa atabiliyorsam ne mutlu bana... Ama bazen hiçbir şey yapmadan tembel moda bağlanıp önce dinleniyorum. En çok da bunu seviyorum ama ne oluyorsa o arada oluyor zaten.
 
Şöyle biraz dinleneyim , bilgisayarımı açıp bir şeyler bakıp oyalanayım derken rüyalar alemine geçmiş buluyorum kendimi. Hem de öyle kötü bir oturuş pozisyonundaki anlatamam. Rüyamda her yerimdeki ağrıları , acıları hissediyorum. Ovalıyorum geçmiyor, bakıyorum bir şeyim yok , neyim var diyorum. Uzaklardan çalan telefonun sesini duyuyorum ama telefona da ulaşamıyorum. Kısacası hiçbir şekilde uyanamıyorum. Saatler sonra acıyla uyandığımda "ayh ayhh ayhh off off off " şeklinde keşke hiç oturmasaydım buraya diyorum ama bu hep başıma geliyor. Madem uyuma derdindeyim neden gidip paşa paşa yatağıma yatmıyorum ki . İki büklüm otururken , kucakta laptopla uyunur mu yaw ? Ama ben bunu hep yapıyorum...
 

2 yorum:

Handan dedi ki...

Ben eskiden asla koltukta falan uyumaz kendimi hemen yatağa atardım ama şimdi bir tatlı geliyor o uyku:-)

özii dedi ki...

yaa evet farketmeden hoop gitmişiz :))
yaşlılık alametlerii olsa gerek :D