Tanıyordur değil mi?

Dün son anda hemşirenin iyi niyetiyle babamı görebilme şansım oldu. Normalde yoğun bakım için iki hasta yakını sınırı var. "Uzaktan geliyorum 2 dk' cık görebilir miyim? "dedim. Sağ olsun kabul etti. 

Uyutulması için verilen ilaçlardan biri kesilmiş. Gözleri açık tavana bakıyordu. Gerçi bir kapanıyor bir açılıyor yarı uyku durumunda gibiydi. Babacım "ben geldim" dedim boğazım düğümlenerek...Gözlerini kırptı kafasını kaldırmak istedi bana doğru ama imkansızdı. Öylece kaldı yine tavana baktı "İyi olacaksın babacım bak hepimiz dışarıda seni bekliyoruz seni çok seviyoruz. Çabuk iyileş tamam mı? "  dedim elini tutarak. Önce kaşlarını olmaz der gibi kaldırdı "babaa" diyince sonra onay verdi. İyileşmeyi istemiyor gibi davranması beni çok üzdü. O an ki korkumu anlatamam...Daha fazla heyecanlanmasın diye  "ben şimdi gidiyorum yarın yine gelirim tamam mı babacım " dedim gözlerini kırptı , çıktım...

Onu anlayabilmek de çok zor ki. O ruh haliyle neler düşünüyor ya da düşünebiliyor mu? Neler olup bittiğini anlayabiliyor mu ? Hiç bilmiyorum ama arada tanıdık yüzler tanıdık sesler...O da ne kadar tanıdık bilinmez....