Okula başlıyoruz...

Canım oğlum , büyüdü de yarın okula başlayacak .Tuhaf bir heyecanı var aslında. Zaman zaman saldırgan davranışlar ve ağlama şeklinde tepkiler gösteriyor. Biraz stres oldu sanırım.
Ege'cim kurallara hep karşı , isyankar, fazlaca özgür bir ruha sahip. Kendini her konuda çok rahat ifade edebilen ama göründüğünün tam tersine de aşırı duygusal bir çocuk...
Okula kaydını yaptırdıktan sonra formasını almaya gitmiştik. Okul forması diyince , bir an bizimkiler aklıma geldi . Kara önlük mahkumuyduk. Neydi onlar öyle? Beyaz kolalanmış yakalar…Kaç kere eve ağlayarak gitmiştim, önlüğüm sobaya yapışıp delindi diye.

Şimdikiler bizlere göre çok şanslılar , cıvıl cıvıl giyiniyorlar.

Neyse ; kabinde Ege'ye pantolon giydirmeye çalışıyorum. Lacivert kumaş pantolon.
İlk kez giyecek tabii. Alışmış her zaman şort , kot , eşofman gibi rahat giysilere...

Garipsedi doğal olarak. Önce tuhaf bir bakış attı.
"Ben bu iğrenç şeyi giymemmmm" diye çığlık attı ve ağlamaya başladı.
Gülsem mi ağlasam mı? Şaşırdım. Anlattım , konuştum ama fayda etmedi.

"Çıkar bunu çıkarrrr. Ben okula gitmiceeemmm . Yine kreşe gitcemmm ….Çok salak giysi bunlar.." ( çocuk haklı ama birşey de diyemezsin ki ! )
Sesi giderek yükseldi .Ciddi ciddi bağırdı ağladı. Herkes şaşırdı tabi , okul formasını denemek istemeyen bir çocuk ilk kez görüyorlar . Dedim ya garip bir heyecan !
"Sakinleşince beni çağır .."dedim ve kabinden çıktım . 3-5 dk sonra ,
"Annecimmm , tamam gel deneyelim ama hemen çıkar"
Neyseki denedikten sonra aldık çıktık. Geçmişti stresi , rahatladım.
Şimdi , ilk gün heyecanını ondan fazla ben yaşıyorum. Sanırım ağlarım dayanamam :)
Bu hassasiyetim yüzünden ölücem ben zaten… Her şeye ağlamak olur mu? Bu nasıl bir duygunun dışa vuru mudur ki? Sanırım bu annelik , minicikti çünkü.......