Duvar etkisi...

Sadece ben mi böyleyim yoksa herkes aynı hatayı yapıyor mu bilemiyorum. Bazen beni üzen , beni kıran bazı şeylerin üzerine gitmekten vazgeçemiyorum. Ama bazen de “Amann sende ne halin varsa gör ” diyerek elimin tersiyle itip herşeyi görmezden , duymazdan gelerek “umrumun beşi olmaz ” diyebiliyorum. ( Burgemin sözüdür , çok severim ) Peki , neden her zaman bunu uygulamıyorum ya da neden uy-gu-la-ya-mı-yo-rum

.

Belki de bazı konularda kırılmayı beklemediğimdendir. Aslında çok da saçma oldu , kim , bir konuda kırılmayı bekler ki zaten ? Bir anda söylenmiş bir söz , bir tavır , bende duvara çarpmış etkisi yaratıyor. Hemen anında ifadem değişiyor , mutlulukla mutsuzluğun arasındaki o çok ince sınırı anında geçiyorum. Gören cenaze var sanıyor. “ Ne yaptım ben şimdi ” şokunu atlatmadan , sanki ben hatalıymışım gibi bir de alttan almaya çalışanın yine ben olduğunu görüyorum. Ne bu şimdi ? Sanırım bunu adı , zayıflık. Halbuki ne kadar da katıyımdır , yoksa yoktur , olmazsa olmazdır, hayırsa hayırdır. Bu da katılığımın bir cezasıdır belkide . Kimbilir ?

.

Elimde olmadan nedenleri , niçinleri sorgularken , bazı cevaplar beklerken bunların hiç birini alamamak , duymazdan gelinmek çok zor bir durum . Evet , biliyorum , herkesi olduğu gibi kabul etmek gerek , ama insan karşısındakini hiç mi kendi yerine koymaz. Yaa ben bu sözümle kırarım , haksız yere canını sıkarım hiç mi demez ? Kısa da olsa bir iki kelime hiç mi etmez. Etmez , demez işte , zaten dese , birazcıkta olsun gönül almayı bilir. Hep hiç bir şey yokmuş gibi davranmak mı gerek ? Off of bütün bunlar hep fazla değer vermekten oluyor zaten . Huyum kurusun derler ya kurusun işte.

.

Bu mu ? Yok , yok birikmiş birşey değildi , az önce duvara çarptım da...