Tayinim...

Geçen hafta sonuçları , heyecanla beklerken , sistemde aşırı yükleme olduğu ve gecikmeli olarak duyurulacağını öğrendiğimde , epeyce gerilmiştim. Sonrasında 1- 2 gün daha soruşturdum ve hiç bir haber çıkmayınca " amannn boşver " dedim bıraktım. Dün yoldayken de arkadaşım telefon açtı ve tayinimi sorduğunda , bilmiyorum dedim. "Benimki çıkmadı" dediğinde ise ben , bana vuran piyangoyu anlamış oldum. Kadrosu açık olan 3 okul vardı ve biz de 3 kişiydik . Hepimiz istediğimiz ilk tercihlerimize yerleştirilmeyi bekliyorduk. Ama öyle olmadı ...

Tayinimin çıktığı okul , 2. tercihimdi yani oğlumun şu an okuduğu okul . Oysa ben 1. tercih ettiğim okuldan o kadar umutluydum ki ... Bir an şaşırdım . Yani ne sevinebildim , ne de üzülebildim. "Yaaa ... " dedim kaldım.

Şimdi ben oğlumla aynı okulda olacağıma sevinmeli miyim , üzülmeli miyim ? Gerçekten çok şaşkınım. Hiç beklemediğim bir sonuçtu . Ama oğlum o kadar sevindi ki anlatamam. Oleyy oleyyy Annem benimlee.... derken , benim tepkisizliğime de biraz üzüldü aslında. Ne gaddarım yaa...

Bazen bana olan aşırı düşkünlüğü , her ikimize de zarar verme boyutuna gelebiliyor. Söz dinlememesi , aşırı hareketliliği ve kıskançlık krizleri bize zor anlar yaşatacak diye içim içimi kemirmeye başladı bile. Her an yanımda ve gözetimim de olması çok güzel ama , bir süre sonra bu , onu da boğacaktır. Kendime hakim olup , görmemezlikten gelsem , nereye kadar gelebilirim. Bu sefer içime atar , daha çok stres yaparım. Başarısı da , başarısızlığı da , her davranışı "anne faktörü " altında olması beni çok zorlayacak!