15 Mart 2015 Pazar

....

İfade edecek kelime bulamıyorum ki , yazıyorum siliyorum yazıyorum siliyorum. Her şekilde zor yani. Hani söylenecek söz kalmaz ya , boğazında koca bir yumru ile sadece durumu anlarsın , susarsın ve yanında olursun...

Can arkadaşım , canım arkadaşım bugün babacığı ile vedalaştı göz yaşları içinde. Nur içinde yatsın. Mekanı cennet olsun. Hiç bir şeyin bahanesi olmaz ama acı çekmeden gitmesi aileyi teselli eden tek şeydi. Onu anlamak , acısını hissetmek en zoruydu sanırım. 

Farklı bir şey bu , yaşamak zorunda olduğumuz ama kabul edemediğimiz bir şey olsa da. Yokluğuna alışmak , gelmesini beklemek ,  sesini özlemek , anılarla yaşamaya başlamak. O an farkına varamadığın bir telaşe yaşanıyor evinde. Her şey o kalabalıkla başlıyor , bilmiyorsun ki ne yapman gerektiğini , acını bile yaşayamıyorsun. Gelenler , gidenler , sabır dileyenler , sarılanlar , ağlayanlar , dualar , dualar , dualar...

Sonra herkes çekip gidiyor ya , kalıyorsun bi başına. Yerini dolduramayacağın kocaman bir boşlukla başbaşa . Yok yazamıyorum...Korkuyorum belkide...






4 yorum:

Handan dedi ki...

Kelimeler kifayetsiz kalıyor..

Mahmutun güncesi dedi ki...

Böyle yazıları okuyunca fena oluyorum.Eşdeğerde kendi geçmiş anılarımı hatırlatır.Hani herkes ailenin yaşayanlarına o cümleyi söylerler ya ben onu da hiç söyleyemem.Ahhhh...

özii dedi ki...

Biliyorum arkadaşlar inanın yazmak da istemiyorum ama. İçim taşıyoo böyle bir garip oluyorum birileriyle konuşma ihtiyacı mı bilmiyorum

özii dedi ki...

afedersiniz :( üzmek istemedim kimseyi...