Gidemiyorum diye...

Hafta sonunda Ankara'da yapılacak olan turnuvaya gidemiyorum. Aslında gitmeme kararını alan kişi de , benim. O yüzden rahat olmam lazım ama içim hiç rahat değil. Suratımı astım oturuyorum. Çok sıkkınım yani .

Eğer gitmeye kalksaydım , en başta oğlumun duygu sömürüsüyle karşılaşacaktım. " Beni yalnız bırakma , ben seni çok özlüyorum anneciğimm" diye ağlamaya başlayacaktı. Aslında dönem dönem bu duruma alışık olsa da , beni vuracağı silahı çok iyi kullanıyor. Sonra yol gözümde büyüyecekti. Uyumadan yolculuk yapmak zorunda kalacaktım. Hava çok soğuk olduğundan , kat kat giyinip bir sürü yük taşıyacaktım. Pazar gecesi dönüşüm kabus olacaktı. Pazartesi nöbetçi olduğumdan yorgun ve sinirli olacaktım. Ayrıca cumartesi günü , katılmam gereken bir toplantım da çıktı ve itiraz etme hakkımı kullanmadım bile. Çünkü katılmam gerektiğini biliyordum. Ve daha başka sayamadığım bir iki nedenlerden dolayı da gi-de-mi-yo-rum. Biri bana gerçeği söylesin. Dürtsün ya da cimciklesin. Sonuç itibarıyla gidemiyorum ama bunu bir türlü kabullemiyorum da. Olmuyor işte ...

Neden bazen her yerde olamıyoruz ki ? Tercihler , zorunluluklar , istekler , aslında hiç de istenen şeyler değil galiba !