Geçen gün dersi anlatırken , konuyla ilgili bir ayrıntıyı daha sonra vermem gerekiyordu. Bende " ilerleyen bölümlerde ayrıntılı olarak işleyeceğiz zaten " dedim ve bir an durdum . "Yani işlersiniz " diye düzelttim. .
"Nee demekkkk oo öğretmenimmm "diye çığlıklar koptu bir anda , tutamamıştım dilimi . İçimdeki öfkenin yansımasıydı belki de. Zaten berbat görünüyordum , her halimden anlamışlardı , kötü bir şey olduğunu....
.
" Yoksa gidecek misinizzz ? " sorusuna cevap bile veremedim. İlginçtir ki , az bir zamanı paylaşmış olsakta birbirimizi sevmişiz , bu da eğitimde öğrenciler açısından çok önemlidir. " Biz sizi bırakmayızzz , hem neden , niçinnn ? Daha yeni geldiniz? Nolurrr gitmeyinnnn " sesleri içinde yoğun duygulu anlar yaşadım.
"Keşke , keşke elimde olsaydı , kıpırdamazdım bile " dedim. Ertesi gün öğrendim ki , bütün gece msn'de arkadaşlarıyla planlar kurmuşlar. Ayaklanma çıkaracaklarmış. İmza kampanyası başlatıp dilekçe yazacaklarmış. Aslında hoşuma gitti de çaktırmadım . Ama keşke bu kadar sevmeselerdi... Ben de hiç bu kadar duygusal davranmak zorunda kalmamıştım. Gittikçe zorlaşıyor....
1 yorum:
böyle öğrencilere can kurban.. ne kadar sevdirmişsn kendini öyle :)
Yorum Gönder