Yılın son günü , bu kadar kriz içinde aldığım haber hiç de iyi değildi. Eşim eve geldiğinde " Sana kötü bir haberim var " dedi , o an bittim zaten , aklımdan bin bir türlü şey geçti. 
İçim sıkılıyor, hem de fena halde sıkılıyor... Hapishanede volta atanlar gibi , bir ileri , bir geri evin içinde dolanıp duruyorum. İki gündür kendimi iyi hissetmemem , dün okula bile gitmemem sanırım beni daha da sıktı. Vakit geçsin diye bilgisayarın başına oturuyorum , hemen ondan da sıkılıyorum , mutfağa gidiyorum , bir şeyler mi yesem ya da yapsam mı diyorum , ıhııh onu da istemiyorum. Ama doğum sancılarım tutmuş gibi de kıvranıp duruyorum . Nedir bu ruh halim ? Hiç bir şey istememek , ne biçim bir şey ! Daraldım sanırım , konuşacaklarım hep içimde kaldı ya , şiştim kaldım bende . Kurdum kurdum , suçsuz yere ceza almış , içine sindirememiş , ağlamaklı çocuklar gibi ... Zoraki bir gülümsemeyle geçiştiriyorum işte ...
Ama bugün , bana katlanmak zorunda kalan arkadaşıma (özlenen özgürlük) bir kez daha teşekkür ediyorum , yanımda olduğu için , bir de bana aldığı güzel nergisler için ...Çok güzeller , evin içi mis gibi koktu ...
Karşılıklı oturup sorunlarımızı , kızgınlıklarımızı konuşamayacak kadar aciz miyiz ? Sessiz kalarak hangi sorunu çözebiliriz ki ? Bir süre kafa dinlemek , sessiz kalmak iyidir , bunu anlarım . Ancak iş, sorun çözümüne geldiğinde iyi ya da kötü ne varsa konuşulmalı , ortak bir karara varılmalı diye düşünürüm. Aksi taktirde yapılan şeyler daha kırıcı , daha yıpratıcı olabilir. Bence bütün sorun bizde , içimizde ... Yok saymak , unutmak çözüm değil ! 
Efendimm , dün eşimin bir yakınının düğününe davetliydik. Tüm aile bilir ki , pek severim ben düğünleri ! Amanın düğün olsa da gidip şıkır şıkır oynasak derim ... 
Blog dünyasıyla tanışmam , 2.yılını doldurdu. 2006 'nın Aralık ayının sonlarıydı. Bir arkadaşım kendi blogunun adresini bana gönderdiğinde , benim de hoşuma gitti. Nedir , nasıldır derken acaba ben de yapabilir miyim diye heveslendim. Pek çok şeyi beynimde kurmaktansa belki de yazmayı denemeliyim diye düşündüm. Hem kimsenin , bilmesine de gerek yoktu ... Böylece başladım ..."Amaç okunmak değil , duygularını döküp , ne hissettiğini anlamak , kendini dinlemek " demişti. Evet , aynen böyle demişti . Bende öyle yaptım. Başlangıçta kimseye adres vermeden sadece kendime sakladığım yazılarla başladım. Defalarca yazdım , sildim , güldüm . İnanılmaz saçma geliyordu. Bu yüzden uzun süre kimseyle paylaşmadım . Belki de utandım .Bilemiyorum. Ama istediğim her an yanımda olan , konuşabileceğim biri gibiydi. Kimsenin dağıtmadığı , karışmadığı , tamamen bana ait bir yer... Hani bazen konuşmak istersiniz , ama asıl istediğiniz , gerçekten birisiyle konuşmak değildir ya , işte bu da öyle bir şeydi . Bazı şeyleri kendi içinde yaşatmaktı belki de .
Sonuç olarak , her şekilde bana iyi geldiğini anladım. Gerçi pireye kızıp , yorgan yakma davasına da , defalarca blogu kapatma kararı aldığımı söylemeliyim. Bu dönemlerde kısa süreli aralar verip , kararımı erteledim. Hep bağlayan bir şeyler oldu ve ben gidemedim. Bana yine de belli olmaz , olur da bir gün içimde bir yerde fırtınalar eserse " bu blogu sil " tuşuna basarım , hem de bunca emeğe acımadan...
Şimdi ise , o kadar çok blog arkadaşım var ki , her türlü duyguyu birlikte paylaştığımız , desteğini sanal da olsa gerçekten hissettiğimiz harika arkadaşlar... Kimiyle gerçekten çok yakın olup , en özel sırlarımızı paylaştığımız , hatta çocukluğumuzu geçirdiğimiz , aynı sofrayı paylaşıp beraber yediğimiz , içtiğimiz , birlikte güldüğümüz, birlikte hissettiğimiz , oyunlar oynadığımız harika arkadaşlara , dostlara sahibim. Ve gittikçe de büyüyen bir halkanın zinciri gibiyiz. Sadece paylaşmak için... İyi ki varsınız. Hepinize teşekkür ederim .
Okuyorsa Pikacu ' ya da ...
Hafta sonunda Ankara'da yapılacak olan turnuvaya gidemiyorum. Aslında gitmeme kararını alan kişi de , benim. O yüzden rahat olmam lazım ama içim hiç rahat değil. Suratımı astım oturuyorum. Çok sıkkınım yani . 
İlk gördüğümde , dönüp yeniden baktığım "amanınn" dediğim , sonra da kahkalarla 
Sabah 09:10 itibarıyla , 3. derse girmek üzere çekildi. 
Eyvahh!! diyorum çünkü daha şimdiden disiplinlik olaylara başladık... Ve ben daha nelerle karşılaşacağımı düşündükçe bazen kendimi kaybediyorum. Bey efendimiz 2. sınıfta ama çok hareketli ve yaramaz , işi zekilikle götürüyor. Sınıf öğretmeni demiş ki : "Ege' yi mezun edince ben de emekli olurum artık. Bu nesil çok başka , ne durdan anlıyor , ne sustan. Kızıyorum ama öyle şirin ki çoğu zaman bir şey diyemiyorum. " 
Şimdiye kadar masaüstünde değişik bir sürü resim denedim. Zaman zaman buraya da koymuştum . Görmek isterseniz (burada) .Ama hepsi kısa süreli kaldı ve hiç birini bu kadar sevemedim. Yani sevmek dediğim sadece bu resme özel bir şey değil , sadece go ile ilgili olsun istedim hepsi bu. Biliyorsunuz , go benim çok sevdiğim ama ( artık kabul ediyorum ki- ) beceremediğim bir oyun. Bu siyah beyaz resimde ise , taşları ve tahtayı rengiyle görmeyi çok seviyorum. 
Gece atıştırmalarımın en olmaması gereken şey olduğunu , çok iyi biliyorum . Ama ne kadar bilsem de fayda etmiyor , kendime hakim olamıyorum. Yedikçe iştahım açılıyor, iştahım açıldıkça da yiyesim geliyor. Tatlısı , tuzlusu , kahvesi , fındığı , fıstığı hiç farketmiyor. Ne varsa...
Şu aralar yine bilgisayarıma bir şeyler oluyor. Daha önce format yemiş , biraz aklı başına gelmişti ama bu kez derdi format değil sanırım. Yeni çıkan toshileri mi kıskandı , ne yaptı ? Anlayamadım. Geçen gün biraz bakmıştım da , çekemedi haklı olarak...Hiç bir zaman şiir kitaplarıyla , aram iyi olmamıştır. Çok da sevdiğim söylenemez aslında... Dinlerim ama okuyamam. Çok güzel ve özel şiirlerin olduğunu , okuyan kişiye göre de anlam kazandığını , taa içinde hissettirdiklerini bilirim. Belki de kendi okuyuşumla anlam katamadığım için böyle düşünürüm. Bilemiyorum. Herkes şiir okuyamaz . O duyguyu içinde hissetmeli , olduğu gibi yansıtmalı , rolünü iyi oynamalı bence. Fondaki müzikle bütünleşmeli , tüyleri diken diken edecek kadar etkilemeli ki , o şiir , dinlenmeye değer olsun...
BEN SENİ SEVİYORDUM , SEN BİLMİYORDUN !!!
Sana uzak kentlerden birinde zamanın bir yerinde
Seni ve senli günleri anımsattı akşam güneşi
Onca zamanın üstünde , eskimiyen bir düşüncesin şimdi
İnsan her gün anımsar mı aynı gözleri
Seni seviyordum ve senin haberin yoktu
Evin en güvenli yerine sakladığımız ve sonrasında bulamadığımız kaç eşyamız oldu ? Evin altını üstüne getirsekte , çekmeceleri ters yüz etsekte , bakılmadık yer bırakmasakta yine de bulamadığımız ... Halbuki saklarken bile bu kadar düşünüp , uğraşmamışızdır. Unutmayacağımızdan o kadar emin bir şekilde saklarız ki ama o an için mümkün değil , bulamayız. Başka bir gün , başka bir şeyi ararken , karşımıza çıkıverir. "aaa buradaymış" deriz . Yani o kadar güvenli bir yerde ... 
Kedilerle ilgili bu durumu yeni öğrenmiştim. Normalde sokak kedisi kendini saldırgan köpeklere karşı koruyabilirmiş. Bu direnci kıran tek şey neymiş biliyor musunuz ? Sevgi...
Ay' ın her halini çok sevmişimdir. Ama en çok da dolunayı ...Bulutların arkasına saklanmıştı ama ben onu buldum. Ve o , saklandığı yerden çıkmadan , bende fotograf makinemin ayarlarını yapamadan acele acele bir kaç poz yakalamaya çalıştım. Genelde gece çekimleri konusunda başarısız olduğumdan , güzel görüntüleri yakalayamıyorum. İş işten geçtikten sonra da ayar yapmanın bir anlamı kalmıyor tabii. Profesyonel bir makineyle , ne kadar incelikli çekilirdi onu da biliyorum ama benden bu kadar... Sonunda saklandığı yerden çıktı ya , ben de onu yakaladım ya , yeter ...
Tatil bitti , herkes evine döndü , benim için değişen bir şey olmadı , zaten evimdeydim . Tembellik yapa yapa artık ondan da sıkıldım. Ve şimdi yarın iş başı . Bir koşturmaca , bir telaşe , bakalım tempoya nasıl uyacağız. 
Derin uykudan değil de " şekerleme " adını verdiğimiz o en güzel andan söz etmek istiyorum . En olmadık yerde , aniden bastıran , karşıkonulmaz o duygu var ya ... Ne tatlıdır ama . Otobüste, metroda , derste , bekleme salonlarında , iş yerinde , pc başında , her yerde . Yani yeri yok !
Bazı ailelerde erkek çocuklara bakış açısı farklı olduğundan , el üstünde tutulurlar. Sorumluluk verilmez , her isteği ikiletmeden yerine getirilir , evin küçük komutanıymış gibi kontrol tamamen ona bırakılır. Özellikle de bu , doğu bölgelerinde oldukça yaygındır. Erkekler asla kadına ait işlere elini sürmez, çünkü ayıptır. Böyle görmüştür. Her iş , sanki kadının göreviymiş gibidir ve yapmak mecburiyetindedir. Erkeğin her sözü , bir emirdir. 
Yapılan hatalar geri alınabilseydi , kırgınlıklar unutulabilseydi , birbirimize verilen değer daha iyi anlaşılabilseydi , bu dünyada hiç ama hiç kimse üzülmezdi , öyle değil mi ???? Ama böyle olmuyor işte. Bazen istemeden hatalar yapıp bende kırabiliyorsam , geri alamıyorsam , karşılığını yine kırılarak fazlasıyla ödüyorum demektir . Bazen geçti , gitti diyip unutabiliyorsam , bazen de unutamıyorum işte. Ve sonra , hep NEDEN diyorum...Ve hep cevap veremiyorum ...
Ne zaman evden dışarıya çıksam , daha çıkar çıkmaz evimi özlüyorum. Gezmeyi bu kadar severken ve isterken , evimi de bu kadar özlemek , nedendir , anlamıyorum. Sonrada bu bende kalıcı bir tembelliğe neden oluyor. Kim , "hadi bir yerlere gidelim " diyecek olsa , hep evde kalmak istiyorum . Ya hazırlanmaya üşeniyorum , ya canım gitmek istemiyor ya da kalabalık çekemeyeceğim zamanlarda gelen teklifleri red ediyorum. Ve farkediyorum ki , gün geçtikçe daha da ev bağımlısı oluyorum... 
Aile büyükleri ziyaretlerinde el öpmekten çok , yanaklarından öpmeyi ve candan sarılmayı tercih ederim. Neden bilmem ama bana hep daha sıcak , daha samimi gelmiştir. Saygısızlık olduğunu düşünmüyorum bile... Çok çok yaşlı olanları kastetmiyorum tabi , onlara bunu kabul ettirmek çok zor... Öyle görmüşler ve beklentileri de o yönde. Onları da , arada idare ediyoruz zaten. 
Dün gece istemeyerek uyudum , sabah istemeyerek uyandım , istemeyerek okula gittim. Yine istemeyerek derse girdim . Sonuç olarak hiç birşey yapmak istemiyordum ... Yine de son bir gayret toparla kendini özii , bak 5 saat kaldı , bak 4 saat kaldı , hadi 3 saat derken yine de en sevecen halimle , dersimi anlatıp , çıktım . Ne zor geldi bugün , anlatamam. Bir çeşit , rol yaptım yani. Zaten çocuklar , benden önce tatil moduna girmiş olduklarından , hem sayıları azdı hem de ilgileri. O son saat zil çaldı ya , bitirip eve geldim ya ...Ohh misss tatildeyim artık dedim. 
Bir tek bana mı tuhaf geliyor, yoksa herkes benim gibi mi düşünüyor , çok merak ediyorum . Bazen blogları gezerken inanılmaz küfürlü , abuk subuk yazılarla karşılaşıp , "bunu da mı yazdın, pes doğrusu " dedirtecek cinsten sözlerle karşılaşmak beni şaşkına çeviriyor , gözlerime inanamıyorum. Rahatlamak bu mu dur ? Kendini özgürce ifade edebilmek , küfürden mi geçiyor yani ? 
İşin tuhaf yanı " Bu psikopat yine neler saydırdı , döktürdü acaba " diye meraktan bakıyor insanlar . Onaylamasalar bile yapılan ziyaretler sanki onaylıyormuş anlamına geliyor. Böyle bir toplumuz işte . Sevmediğimiz , beğenmediğimiz şeylerin üzerine gidip , ilgi gösteriyor , önemsiyormuş havası yaratıyoruz. Sonra da herkes buna özenip , olması gereken buymuş gibi davranıyor. Bunları düzeltme işi sonra yine bizlere düşüyor ama seni takan kim ? Etkili olamıyoruz , bu da içimi acıtıyor. Sürekli kaba , saba , kırıcı bir yaklaşım içinde olunca da , birbirimize karşı güzel söz söyleme özürlü oluyoruz. 
Herkesin bir hikayesi vardır , yüreğinin en derin yerinde yaşattığı ... Kimi acı , kimi hüzün , kimi de aşk dolu !
